Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Optime, inquam. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Duo Reges: constructio interrete.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.
Tuum credibile?
Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse
non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat?

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur
nec in contrariis.

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ergo, inquit, tibi Q.

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.
Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Minime vero istorum quidem, inquit.
Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.

Quod quidem pluris est haud paulo magisque ipsum propter se expetendum quam aut sensus aut corporis ea, quae diximus, quibus tantum praestat mentis excellens perfectio, ut vix cogitari possit quid intersit.

Sed fortuna fortis;: In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Quid ergo?: Inde igitur, inquit, ordiendum est.
Tuum credibile?: Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
Bork: Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Bork: Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?
Bork: Hic nihil fuit, quod quaereremus.