Ac tamen hic mallet non dolere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Duo Reges: constructio interrete. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Beatus sibi videtur esse moriens. Tuum credibile? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. An tu me de L. Hoc est non dividere, sed frangere. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.
Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Quonam, inquit, modo?: Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
Bork: Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;
Bork: Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Bork: Proclivi currit oratio.

Ita enim parvae et exiguae sunt istae accessiones bonorum, ut, quem ad modum stellae in radiis solis, sic istae in virtutum splendore ne cernantur quidem.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quo modo autem philosophus loquitur? Ego vero isti, inquam, permitto. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; At enim sequor utilitatem.

Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.
Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium
virtutum auctore, de virtutibus disputare?

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est
praeteritorum memoria.